Mogelijkheden van een lege winkelruimte

Zelf ben ik Amsterdammer, en de rosse buurt is mij natuurlijk niet onbekend. Toch blijft het een fascinerend gebied: de schaars geklede vrouwen achter de ramen, de neonreclames en de bonte verzameling mensen in een sfeer van oud Amsterdam.

Ik hobbelde met m’n optiekspulletjes door de straten richting het adres van mijn klant. De oude heer woonde in een smal en klein maar levendig steegje. Toen ik de steeg inliep lonkten de dames vanachter hun ramen naar mij met hun weelderige vormen.

Ik hield halt bij het trapportaal van de klant en belde aan. Naast het trapportaal was een oude winkelruimte met een groot etalageraam. Qua ruimte hadden zeker 4 dames van lichte zeden er goed gebruik van kunnen maken, maar niets van dat. De winkelruimte was niet meer in gebruik en er stonden her en der wat spulletjes opgeslagen. Grappig, dacht ik bij mezelf, zo’n ruimte in deze steeg en dan ook nog eens ongebruikt.

De deur van het trapportaal werd opengedaan en ik liep naar boven. Terwijl ik mijn werk deed, raakte ik in gesprek met de oude heer en zijn 2 aanwezige hoogbejaarde zussen. Ze woonden hier al hun hele leven, meer dan 80 jaar! Ik vroeg me af hoe deze buurt vroeger was geweest, met types als rooie Sien en blonde Nel, de souteneurs en de zeevaarders die hier hun vertier kwamen zoeken.

Ze vertelden dat ze hier altijd gewoon buiten op straat speelden, en dat hun vader fietsenmaker was geweest. De winkelruimte beneden was vroeger dan ook hun fietsenwinkel. Na het overlijden van hun vader hadden ze de winkel opgedoekt en gebruikten ze de ruimte eigenlijk niet meer, behalve voor wat opslag.

‘Goh’, zei ik, ‘maar dat is toch best zonde van zo’n grote ruimte. Hebben jullie er nooit over gedacht om het te verhuren?’

‘Tja’, sprak een van de zussen, ‘we hebben er heus wel over gedacht. Maar ja, als wat moet je dat nou gaan verhuren? We hebben geen idee.’

Mijn mond was al open om antwoord te geven, toen ik wijselijk besloot dat ik hem maar beter dicht kon houden…